ΑΝΤΙΤΡΑΧΩΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

Το τράχωμα ενδημούσε στη Χίο, από τον 19ο αιώνα, κυρίως στην ύπαιθρο, εξαιτίας των κοινωνικών συνθηκών που επικρατούσαν. Η επέκταση του νοσήματος έλαβε εκρηκτικές διαστάσεις στις αρχές του 20ού αιώνα. Το 1925 λειτούργησε στο Σκυλίτσειο Νοσοκομείο Χίου το Οφθαλμολογικό Τμήμα, στο οποίο κατέφευγαν πολλοί τραχωματίες ασθενείς. Προπολεμικά, στην Χίο λειτούργησε Οφθαλμολογικό Τμήμα στην ιδιωτική Πολυκλινική Γ. Φ. Ανδρεάδου, καθώς και η Οφθαλμολογική Κλινική του Δ. Μαυροκορδάτου. Το Δημόσιο Οφθαλμιατρείο της Χίου λειτούργησε το 1929, με κύριο σκοπό την αντιμετώπιση του τραχώματος.

Τα πρώτα Αντιτραχωματικά Ιατρεία ιδρύθηκαν από το Υπουργείο Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως στα χωριά Πυργί, Καρδάμυλα και Κουρούνια, το 1937. Στα πρώτα μετακατοχικά χρόνια Αντιτραχωματικά Ιατρεία λειτούργησαν, επιπλέον, στα χωριά Βίκι, Αμάδες, Αγ. Γεώργιος, Καλαμωτή, Μεστά, Διδύμα, Καλλιμασιά και στην πόλη της Χίου (στο Υγειονομικό Κέντρο).

Το τράχωμα, ως ενδημικό νόσημα, εξαλείφθηκε από τη Χίο στα μέσα της δεκαετίας του 70. Σπουδαίες υπηρεσίες στην καταπολέμηση του τραχώματος προσέφεραν οι οθφαλμίατροι: Μιλτιάδης Τζηράς, Απόστολος Ισιδωρίδης, Δημοσθένης Μαυροκορδάτος, Γεώργιος Μυταράκης, Σωτήριος Σωτηρόπουλος, Αλέξανδρος Σωτηρόπουλος, Ιωάννης Λατουσάκης, Χριστόφορος Μπίτσας και άλλοι τοπικοί ιατροί.

[Α. Μιχαηλίδης. «Περί του τραχώματος και του Αντιτραχωματικού Αγώνα στην προπολεμική Χίο». Περ. Οφθαλμολογία, Τ. 14, τ. 2 (2002)]